Τα τελευταία 20 χρόνια, έχουν συμβεί στην Ελλάδα, συγκεκριμένα, καταστροφικά γεγονότα, εξαιτίας των οποίων ζημιώθηκε μεγάλος αριθμός κατοικιών, με συνέπεια να έρθει στην επιφάνεια το μεγάλο πρόβλημα της ανασφάλιστης κατοικίας.

Στην Ελλάδα μόνο το 15% των κατοικιών είναι ασφαλισμένο, με συνηθέστερες ασφαλιστικές καλύψεις μόνο έναντι των κινδύνων πυρκαγιάς, διαρροής σωληνώσεων και πλημμύρας.

Με τα ειδικά προγράμματα ασφάλισης κατοικιών που διαθέτουν οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι καλύψεις είναι ευρύτερες και καλύπτουν όλους τους κινδύνους, πλην του εκείνον του σεισμού, ο οποίος καλύπτεται προαιρετικά. Ο κίνδυνος του σεισμού καλύπτεται υποχρεωτικά μέσω των τραπεζών, με τη χορήγηση στεγαστικού δανείου.

Έχω την άποψη ότι το υπόλοιπο 85% των ανασφάλιστων κατοικιών θα ήταν πάρα πολύ μικρότερο, εάν γνώριζαν οι ιδιοκτήτες τους ότι το ετήσιο κόστος ασφάλισης κατοικίας αξίας 100.000,00 ευρώ ανέρχεται περίπου σε 84,00 ευρώ, που αντιστοιχεί σε μηνιαία δαπάνη 7,00 ευρώ. Δηλαδή, καταβάλλοντας μηνιαίως 7,00 ευρώ, ο ιδιοκτήτης εφησυχάζει, ενώ αντιθέτως κινδυνεύει να «χάσει το σπίτι του» στην περίπτωση επέλευσης κάποιου καταστροφικού κινδύνου.

Στο ανασφάλιστο ποσοστό του 85% των κατοικιών θα πρέπει οι ασφαλιστικές εταιρείες και άλλοι αρμόδιοι φορείς να μιλήσουν ανοικτά, με επιχειρήματα, για την ασφάλιση και για το πόσο αυτή είναι απαραίτητη. Στα επιχειρήματα θα πρέπει να συμπεριλάβουν το μικρό κόστος της δαπάνης ασφάλισης, αναλογικά με τα άλλα καθημερινά οικογενειακά έξοδα, καθώς και το πόσο σίγουρος μπορεί να νιώθει ο ασφαλισμένος ότι στην περίπτωση επέλευσης καταστροφικού κινδύνου η ασφαλιστική του εταιρεία θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.

Η πληροφόρηση για τον θεσμό της ασφάλισης είναι ζωτικής σημασίας για το κοινωνικό σύνολο και δεν πρέπει να αφήνεται στα άτομα μόνο (ασφαλιστές, τραπεζικοί υπάλληλοι κ.λπ.), αλλά, συλλογικά, θα πρέπει να κινητοποιηθούν, με ειδικές καμπάνιες πληροφόρησης, οι αρμόδιοι φορείς και κυρίως η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών, αλλά και οι ασφαλιστικές εταιρείες.

Στις χώρες του εξωτερικού η ασφάλιση της κατοικίας, αλλά και όλων των περιουσιακών στοιχείων, είναι βίωμα και όχι αναγκαστική επιβολή.
Πολλές συζητήσεις γίνονται στη χώρα μας το τελευταίο χρονικό διάστημα για την υποχρεωτική ασφάλιση των κατοικιών έναντι διαφόρων κινδύνων, κυρίως καταστροφικών, όπως η φωτιά, ο σεισμός κ.λπ.

Έχουμε ακούσει ή διαβάσει τα επιχειρήματα αυτών που υποστηρίζουν την καθιέρωση του θεσμού της υποχρεωτικής ασφάλισης των κατοικιών, αλλά και αυτών που είναι κατά του θεσμού αυτού.
Δεν θα παραθέσω ειδικά επιχειρήματα υπέρ ή κατά της υποχρεωτικής ασφάλισης κατοικιών, παρά μόνο ορισμένες εμπειρίες μου από την πολύχρονη ενασχόλησή μου με τις εκτιμήσεις ζημιών περιουσιών, έπειτα από εντολή των ασφαλιστικών εταιρειών.

Είναι εμπειρίες δυσάρεστες και αφορούν οικογένειες των οποίων οι κατοικίες με το περιεχόμενό τους καταστράφηκαν από φωτιά, σεισμό ή άλλους καταστροφικούς κινδύνους και υπήρξε αδυναμία αποκατάστασης των ζημιών, αφού οι κατοικίες ήταν ανασφάλιστες και η όποια κρατική ενίσχυση (στους σεισμούς μόνο) ήταν μηδαμινή σε σύγκριση με τις αναγκαίες δαπάνες.

Παρατίθενται στη συνέχεια συγκεκριμένα γεγονότα:

• Πολύτεκνη οικογένεια στην ανατολική Αττική, της οποίας η κατοικία και το περιεχόμενό της καταστράφηκε από τη δασική πυρκαγιά το έτος 2005 και ήταν ανασφάλιστη, κατέληξε φιλοξενούμενη προσωρινά σε σπίτια συγγενών και τελικά σε ενοικιαζόμενη κατοικία, αφού η όποια προσπάθεια ανακατασκευής της καταστραφείσας κατοικίας της κατέστη οικονομικά ανέφικτη.

Περιπτώσεις όπως της παραπάνω πολύτεκνης οικογένειας υπήρξαν πολλές κατά τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν την Αττική και άλλες περιοχές της Ελλάδας (Πελοπόννησος, Εύβοια κ.λπ.) κατά τα τελευταία χρόνια.

• Από τον σεισμό του λεκανοπεδίου Αττικής το έτος 1999 χιλιάδες ανασφάλιστες κατοικίες παρέμειναν, για οικονομικούς λόγους, ερείπια και πολυκατοικίες, με την πλειοψηφία των διαμερισμάτων τους ανασφάλιστη, παρέμειναν για αρκετά χρόνια ακατοίκητες, αφού δεν μπορούσε να υπάρξει κοινή των συνιδιοκτητών απόφαση άμεσης αποκατάστασης των σοβαρών ζημιών ή κατεδάφιση και επανακατασκευή του κτηρίου στην ίδια θέση.

• Από τον σεισμό του 2008 στη δυτική Πελοπόννησο εκατοντάδες ανασφάλιστες κατοικίες φτωχών, κυρίως, οικογενειών παρέμειναν τελικά ακατοίκητες, λόγω οικονομικής αδυναμίας των ιδιοκτητών τους να αποκαταστήσουν τις σοβαρές ζημίες που είχαν υποστεί. Αντιθέτως, υπήρξε άμεση αποκατάσταση με την είσπραξη της ασφαλιστικής αποζημίωσης των κατοικιών που είχαν ασφαλισθεί από τους ιδιοκτήτες τους ή τις τράπεζες που είχαν χορηγήσει τα στεγαστικά δάνεια αγοράς τους.

Από τα ανωτέρω προκύπτει σαφώς η ανάγκη ασφάλισης της κατοικίας και το μεγάλο όφελος που προκύπτει για τον ιδιοκτήτη, με την ελάχιστη επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού.

ΠΗΓΗ : insuranceworld.gr