Όλα αυτά, με το έναν ή τον άλλο τρόπο, είναι μεταφορικά μέσα και συνεπώς ο ιδιοκτήτης τους, ο κάτοχός τους ή ο οδηγός τους (γιατί όλοι έχουν ευθύνη) πρέπει να ενδιαφερθούν για το ποια από αυτά τα δίκυκλα είναι υποχρεωτική η ασφάλιση και για ποια δεν είναι.

Ποια δίκυκλα ασφαλίζονται
Σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, όσα από τα δίκυκλα υποχρεούνται να λάβουν από το κράτος αριθμό κυκλοφορίας, αυτόματα εντάσσονται στα «οχήματα» για τα οποία είναι υποχρεωτική η ασφάλιση της αστικής ευθύνης προς τρίτους. Αν εξαιρέσουμε τα ποδήλατα, για τα οποία δεν είναι υποχρεωτική η ασφάλιση της αστικής ευθύνης προς τρίτους, όλα τα άλλα ασφαλίζονται υποχρεωτικά. Υπεύθυνος για την ασφάλιση είναι ο ιδιοκτήτης του δικύκλου, ανεξάρτητα από το αν το οδηγεί ο ίδιος ή όχι. Βέβαια, ευθύνη φέρει και ο οδηγός του δικύκλου που προκάλεσε το ατύχημα, αλλά η υποχρέωση ασφάλισης και η κύρια ευθύνη βαρύνει τον ιδιοκτήτη.

Όπως για όλα τα οχήματα, υπάρχουν οι υποχρεωτικές καλύψεις και οι προαιρετικές που επιλέγει ο κάθε ιδιοκτήτης. Ειδικά για τα ποδήλατα (που δεν έχουν αριθμό κυκλοφορίας) δεν ισχύουν όσα αναφέρονται στη συνέχεια, αλλά ο τρόπος κάλυψης των κινδύνων που προέρχονται από την κατοχή και την οδήγηση ενός ποδηλάτου είναι διαφορετικός για όποιον θέλει να ασφαλισθεί.

Συγκεκριμένα, πρέπει να συνάψει ένα ασφαλιστήριο προσωπικής αστικής ευθύνης προς τρίτους, να δηλώσει ότι οδηγεί ποδήλατο και να εξασφαλίσει ότι οι τυχόν ζημιές που θα προξενήσει ως οδηγός του ποδηλάτου δεν εμπεριέχονται στις εξαιρέσεις του ασφαλιστηρίου. Όσο για τις τυχόν σωματικές βλάβες του ίδιου του ποδηλάτη, αυτές μπορούν να καλυφθούν με ένα πρόγραμμα προσωπικού ατυχήματος που θα τον καλύπτει όλο το 24ωρο.

Υποχρεωτικές και προαιρετικές καλύψεις
Η υποχρεωτική ασφάλιση για τα δίκυκλα περιλαμβάνει: α) την αστική ευθύνη προς τρίτους για σωματικές βλάβες ή/και θάνατο ύψους 1.000.000 ευρώ ανά παθόντα και β) υλικές ζημίες προς τρίτους ύψους 1.000.000 ευρώ ανά ατύχημα. Τα κεφάλαια είναι τα ίδια με τα κεφάλαια για τα επιβατικά αυτοκίνητα - είναι τα ελάχιστα που προβλέπει σήμερα η νομοθεσία - και αυξάνονται κατά διαστήματα με υπουργικές αποφάσεις.

Οι προαιρετικές καλύψεις χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:
1. τις καλύψεις που επεκτείνουν την αστική ευθύνη προς τρίτους, όπως η αστική ευθύνη από μετάδοση πυρκαγιάς, η αστική ευθύνη εντός φυλασσομένων χώρων ή κατά τη μεταφορά, η αστική ευθύνη μεταφερομένου φορτίου κ.λπ. Η κάθε εταιρεία έχει την πολιτική της ως προς τις καλύψεις αυτές. Δηλαδή, κάποιες εταιρείες τις ενσωματώνουν στις υποχρεωτικές καλύψεις αστικής ευθύνης κατά την ασφάλιση του δικύκλου και συνεπώς δεν χρειάζεται να αγορασθούν επιπλέον, ως
συμπληρωματικές προαιρετικές καλύψεις, και άλλες εταιρείες τις εξαιρούν και συνεπώς πρέπει να ζητηθούν από τον πελάτη.

2. τις καλύψεις που αφορούν το ίδιο το δίκυκλο, ως περιουσιακό στοιχείο, όπως είναι η ασφάλιση πυρκαγιάς (απλής ή συνεπεία τρομοκρατικών ενεργειών ή συνεπεία στάσεων-απεργιών), η κλοπή, οι κακόβουλες βλάβες τρίτων, οι ζημιές από φυσικά φαινόμενα, οι ζημιές από ανασφάλιστο όχημα κ.λπ. Επειδή, όμως, το κάθε δίκυκλο είναι εκτεθειμένο συνεχώς σε πολλούς από αυτούς τους κινδύνους, πολύ περισσότερο από τα αυτοκίνητα, πολλές ασφαλιστικές εταιρείες δεν παρέχουν τις καλύψεις αυτές ή τις παρέχουν με μεγάλη δυσκολία.

3. τις καλύψεις που αφορούν πρόσθετες υπηρεσίες προς τον ιδιοκτήτη ή τον οδηγό του δικύκλου, όπως είναι η φροντίδα ατυχήματος, η οδική βοήθεια, η νομική προστασία, το προσωπικό ατύχημα κ.λπ. Η φροντίδα ατυχήματος παρέχεται συνήθως δωρεάν από τις ασφαλιστικές εταιρείες, αλλά η οδική βοήθεια παρέχεται συνήθως σε δίκυκλα κυβισμού άνω των 250 κ.ε. Για το προσωπικό  ατύχημα, που βέβαια έχει αυξημένη επικινδυνότητα για οδηγούς δικύκλων, η κάθε εταιρεία ασκεί την πολιτική της. Αν υπάρξει άρνηση κατά την ασφάλιση του δικύκλου, τότε ο καταναλωτής μπορεί να απευθυνθεί στον κλάδο προσωπικών ατυχημάτων, στην ίδια ή σε άλλη ασφαλιστική εταιρεία και, χωρίς βέβαια να αποκρύψει ότι οδηγεί δίκυκλο, να ασφαλισθεί με ένα ανεξάρτητο πρόγραμμα προσωπικών ατυχημάτων, που τον καλύπτει για κάθε ατύχημα και όχι μόνο για ατυχήματα κατά την οδήγηση του δικύκλου.

Μια συμπληρωματική κάλυψη που θα πρέπει να ζητά κάθε οδηγός δικύκλου είναι η ασφάλισή του από ατύχημα που θα προξενήσει ανασφάλιστο όχημα. Με το πλήθος των ανασφάλιστων οχημάτων που κυκλοφορούν, και επειδή αν συμβεί ατύχημα μεταξύ αυτοκινήτου και δικύκλου τις πολλές ζημιές (σωματικές βλάβες και υλικές ζημίες) τις παθαίνει το δίκυκλο και ο οδηγός του, καλό είναι να μπορεί στα σίγουρα να αποζημιωθεί από τη δική του ασφαλιστική εταιρεία μέσω της κάλυψης αυτής.

Κόστος ασφάλισης
Φυσικά το κόστος ασφάλισης ενός δικύκλου είναι μικρότερο από ό,τι ενός αυτοκίνητου, όμως κάθε εταιρεία ακολουθεί τη δική της πολιτική. Για το λόγο αυτό, μπορούμε να βρούμε μεγάλες διαφορές
από εταιρεία σε εταιρεία, όλες όμως οι εταιρείες διαφοροποιούν τα ασφάλιστρα ανάλογα με τον κυβισμό του δικύκλου. Συνήθως, η κλίμακα που χρησιμοποιούν είναι η εξής:

- Μοτοποδήλατα μέχρι 50 κ.ε.
- Μοτοσικλέτες από 51 έως 125 κ.ε.
- Μοτοσικλέτες από 126 έως 250 κ.ε.
- Μοτοσικλέτες από 251 έως 500 κ.ε.
- Μοτοσικλέτες από 501 κ.ε. και άνω
Εκτός από τα κλασικά δίκυκλα που όλοι γνωρίζουμε, τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν και  ιδιαίτερα ασυνήθιστα οχήματα, τα οποία η κάθε ασφαλιστική εταιρεία τα χειρίζεται διαφορετικά. Παραδείγματα τέτοιων οχημάτων είναι τα «δίκυκλα» που έχουν δύο ρόδες μπροστά ή πίσω (και συνεπώς δεν είναι δίκυκλα, αλλά τρίκυκλα), οι τρίτροχες ή τετράτροχες «γουρούνες» κ.λπ., αλλά και τα κλασικά παλαιά τρίκυκλα μεταφοράς εμπορευμάτων. Για τις κατηγορίες αυτές δεν υπάρχει ενιαία αντιμετώπιση στην αγορά, αλλά κάθε εταιρεία τα χειρίζεται με δικά της κριτήρια. Σημαντικό επίσης ρόλο παίζει και το τι είδους δίπλωμα οδήγησης απαιτεί ο νόμος για καθεμιά από αυτές τις κατηγορίες.

Πηγή: Εφημερίδα ασφαλίζομαι